Mijn eerste mijmering schrijf ik met de filosoof Levinas als inspiratie, die schrijft over het kleine goede. Ik vind het een mooie gedachte dat al dat kleine goede in het leven, tussen mensen, dat dat is wat ons verbindt. En dat het zich een weg weet te vinden zelfs op momenten dat je het misschien niet verwacht.
Zelf had ik dat laatst, tijdens mijn wekelijkse treinreis naar Utrecht zag ik veel mensen overwegend druk in de weer met hun telefoons. Eerlijk gezegd voelde ik mij toen een beetje bezorgd; alle aandacht leek zó naar de telefoons te gaan en – hoewel ik over het algemeen positief ingesteld ben- vroeg ik mij plots af of mensen nog wel oog hebben voor elkaar.
Die zorgen verdwenen gelukkig snel als sneeuw voor de zon. Toen de trein stopte en iedereen klaar stond om tegelijk de trein te verlaten, stond er ook een man met een kinderwagen klaar om uit te stappen. Aanvankelijk wachtend tot de grootste drukte voorbij was zodat hij de ruimte had.
Hij hoefde echter niet lang te wachten want verschillende mensen boden zich aan en hielpen de kinderwagen eruit te tillen. Zonder enige twijfel of aarzeling en met veel tegelijk, klaar om te helpen. Als van nature.
Ik haal graag een stukje tekst aan dat hier over gaat.
Tussen alle verwording van menselijke verhoudingen
houdt de goedheid, de kleine goedheid stand.
{ … }
Ze is er altijd en juist daardoor eeuwig.
Het zijn gewone mensen, wij gewone mensen,
die haar verdedigen en ervoor zorgen
dat ze zich telkens weer herpakt,
ook als is ze weerloos
tegenover de machten van het kwaad.
De kleine goedheid kruipt overeind,
zoals een platgetrapt grassprietjes zich weer opricht.
Ze lijkt misschien soms een ‘dwaze goedheid’,
maar ze is tegelijk het meest menselijke in de mens,
Ze wint nooit, maar wordt ook nooit overwonnen.
– Emanuel Levinas: Kleine goedheid
Marjolein van Loenhout
